Ο τόπος - χρόνος κατά τον οποίο κανείς γεννιέται και που περίοδος - εποχή ιστορικά προσδιορίζεται, δεν είναι παρά ό,τι κάθε μέρα βιώνει ως παρόν του. Το αύριο, η άλλη μέρα, που πάντα ως σήμερα βιώνεται. Το πάντα Σήμερα, ως τη στιγμή που κλείνει ο κύκλος της ζωής του. Το παρόν που βιώθηκε ως η δική του εποχή, το παρόν που γίνεται παρελθόν. Όπως το παρελθόν των προγόνων που το κουβαλά μέσα του και που μ’ αυτό είναι δεμένος. Που πάνω σ’ αυτό οικοδομείται το παρόν του. Ένα παρελθόν μύθος, από τον οποίο μύθο δεν μπορεί ν’ αποδεσμευτεί. Που τον συντηρεί με τ’ όραμα να κάνει τον κόσμο καλύτερο. Να γίνει ο κόσμος αντάξιος μεγάλων στιγμών του παρελθόντος του. Το ταξίδι στον Πόντο με ταξίδεψε στο παρελθόν που κουβαλούσα μέσα μου. Με τους Δώδεκα Ολύμπιους Θεούς, Αιγαίο, Ελλήσποντο και Γη Αττική, Ερέχθειο και Ίωνες, Μικρά Ασία, Μίλητος, Μαύρη Θάλασσα - Πόντος Εύξεινος. Όπου η χώρα Πόντος, Τραπεζούντα και Παναγία Σουμελά. Γνωριμία με το μύθο μου το Ταξίδι στον Πόντο - πατρίδα προγονική. Δραματικά με ταξίδεψε πίσω στο χρόνο. Σε ιστορίες και πολιτισμούς που μάτωσαν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]