Η Αθήνα από τις αρχές του 5ου αι. κυριάρχησε στρατιωτικά και πολιτικά σε ένα μεγάλο μέρος του Αιγαίου. Η ηγεμονία της τής έδωσε τη δυνατότητα για υψηλή καλλιτεχνική, θρησκευτική και οικονομική ανάπτυξη, που την κατέστησε για δύο περίπου αιώνες το πιο ζωντανό πνευματικό κέντρο του ελληνικού κόσμου. Το θέατρο, η ιστορία, η φιλοσοφία, οι φυσικές επιστήμες, η ρητορική, η πολιτική σκέψη βρήκαν στην πόλη αυτή τις κατάλληλες συνθήκες για μια ραγδαία και χωρίς προηγούμενο ανάπτυξη. Στην Αθήνα βρέθηκαν όλοι εκείνοι, Αθηναίοι και ξένοι, που είχαν κάτι να εκφράσουν. Στην Αθήνα επίσης, και μόνο εκεί, αναπτύχθηκε ένα πολιτικό σύστημα σύμφωνα με το οποίο η κυριαρχία ανήκε στο σύνολο των μελών της πολιτικής κοινότητας. Για πρώτη φορά στην ιστορία διατυπώθηκε η αρχή της ισηγορίας και της ισονομίας και αγνοήθηκε το προνόμιο της καταγωγής ή του πλούτου. Η Αθήνα έγινε η κοιτίδα της δημοκρατίας. . . Η συγγραφέας εξετάζει, σε συγκεκριμένα χρονικά πλαίσια (508 - 322 π.Χ.), τι σήμαινε να είναι κανείς Αθηναίος πολίτης, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνικές ανισότητες, η πραγματική λειτουργία της πολιτικής ζωής και τα στοιχεία που συνέβαλαν στην τροποποίηση αυτής της λειτουργίας - μεταξύ άλλων ο πόλεμος ως παράγοντας κοινωνικής και πολιτικής αλλαγής - παρεμπόδιζαν τη διεκδικούμενη πολιτική ισότητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]