Είναι στέρεο το συμπέρασμα της ιστορίας, από την Pax Romana μέχρι τη Βυζαντινή και τις άλλες αυτοκρατορίες, ότι ο μικρός Εβραίος, Ινδός, Άραβας ή Έλληνας δεν αφομοιώνεται απολύτως και πάντως δεν εξαφανίζεται. Η βιοποικιλότητα σαν θεία πρόνοια ισχύει για όλα τα έμβια όντα. Και για τους ανθρώπους και τους λαούς. Ο αντίλογος λέει ότι η «καινούργια ιστορία» διαφέρει από την παλιά. Τότε δεν υπήρχαν διαδίκτυα, λεωφόροι της επικοινωνίας, ούτε οι σχεδόν οργουελικές πρακτικές όπως αυτή που έλεγε (και δικαιώνεται;) «Το πολιτικό χάος συναρτάται με την καταρράκωση της γλώσσας» και ούτω καθεξής. Το διαδίκτυο, η επανάσταση της γνώσης, οι ραγδαίως αυξανόμενες επικοινωνίες και τα άλλα γνωρίσματα της νέας εποχής είναι περισσότερο ευκαιρίες και δυνατότητες απελευθέρωσης λαών, κρατών και πολιτών παρά δεσμεύσεις και διαδικασίες υποδούλωσης ή ακόμη χειρότερα εξαφάνισης κοινωνιών και πολιτισμών. Κάτι τέτοιο υπάρχει ως απειλητική προοπτική μόνο για κοινωνίες και πολιτισμούς που παραιτούνται βιολογικά-δημογραφικά ή πολιτισμικά.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]