Παπαντωνίου, Ζαχαρίας (1877-1940). Συγγραφέας, δημοσιογράφος και διανοούμενος. Γεννήθηκε στο Καρπενήσι, αλλά μεγάλωσε στην Αθήνα. Εγκατέλειψε τις ιατρικές σπουδές του και ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία (εφημερίδες Χρόνος, Σκρίπ, Εμπρός, καθώς και στη Νέα Ζωή, που εκδιδόταν στην Αλεξάνδρεια), ανάγοντας το χρονογράφημα σε λογοτεχνικό είδος. Παράλληλα στράφηκε στη λογοτεχνία, εκδίδοντας την ποιητική συλλογή Πολεμικά Τραγούδια. Υπήρξε ενθουσιώδης υποστηρικτής της δημοτικής ως Νομάρχης μάλιστα (1912-1916) προώθησε τη δημιουργία εργατικού συνδικάτου στη Σύρο. Έγραφε διηγήματα (Βυζαντινός Όρθρος, Η Θυσία), ποιήματα, θεατρικά έργα, το δοκίμιο Ο Όθων, το ταξιδιωτικό Άγιο Όρος, ενώ επιδόθηκε στο μικτό είδος του πεζοτράγουδου. Σε συνεργασία με τους Αλ. Δελμούζο, Μ. Τριανταφυλλίδη, Π. Νιρβάνα και Δ. Ανδρεάδη έγραψε Τα Ψηλά Βουνά, που -στα πλαίσια της `εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης` από την επαναστατική κυβέρνηση Βενιζέλου- προοριζόταν για αναγνωστικό της Γ` Δημοτικού· το βιβλίο όμως κάηκε δημοσίως από τις κυβερνήσεις μετά το 1920. Στην ποίηση ανήκουν τα Πολεμικά τραγούδια, εμπνευσμένα από τον πόλεμο του 1897. Διακρίνονται για την ειλικρίνεια του αισθήματος και προαναγγέλλουν τη μεταγενέστερη ποιητική του ωριμότητα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]