[...] "Ποιος είναι εδώ"; είναι η διπλή και πολλαπλή έκφραση αυτού του διλήμματος και αυτού του γεγονότος που στο τέλος τόσο το ένα όσο και το άλλο, δεν καθαιρούν κι αλλοτριώνουν έναν έναντι ενός άλλου, αλλά τον καθένα έναντι καθενός. Χωρίς να υποκαθίσταται κανείς, τίποτα δεν είναι ανταλλάξιμο ή αντικαταστήσιμο, τίποτα δεν είναι το ίδιο όπως τίποτα δεν είναι διαφορετικό.

Η τέχνη διασκορπίζoντας υλικά, κάθε έννοια μιας ενιαίας ή συνεχούς προοπτικής αχρηστεύει τις αγορεύσεις και κλείνει το θέαμα για ν` ανοίξει τα μάτια και να κοιτάξει άφοβα το τρομερό παρόν, να συσπειρώσει τις δυνάμεις της μνήμης και να άρει τα όρια του λόγου. Σταματά το χρόνο -ίσως παγώνοντάς τον στο νου ή στα μάτια του καθενός -σύγχρονα όμως ο διασκορπισμός παίρνει τις διαστάσεις μιας δυνητικής έκρηξης που μοιάζει μάλλον με το Μπιγκ Μπανγκ παρά με κάποια βόμβα, γιατί αναιρεί κάθε έννοια αρχής και τέλους. Ως γενεσιουργός διασκορπισμός μπαίνει το ερώτηση μα "ποιος είναι εδώ";

Ξεκινώντας μέσα σ` αυτό το χαοτικό κι αποκαλυπτικό τοπίο, το ερώτημα είτε τίθεται στη βίγλα του κάστρου ή στην πύλη του ανακτόρου, στο νεκροταφείο ή στις παρυφές της πόλης, στα όρια της νύχτας ή στην ωχρή αυγή, στο δωμάτιο της μητέρας ή μπρος στην βαριά κουρτίνα του κλειστού στον κόσμο παράθυρου, στην απόμακρη φύση ή στη βιβλιοθήκη, στο θέατρο μέσα στο θέατρο μπρος στη ζωή, στα πλοία που φεύγουνε ή στο πρόσωπο από άμμο που σβήνει τ` ακροθαλάσσι, στο τελευταίο ίχνος ζωής ή στο πουθενά, έρχεται αντιμέτωπο κάθε φορά με ένα καινούργιο γεγονός και έναν καινούργιο χρόνο όπου το ερώτημα ποιος είναι εδώ; θέτει εκ νέου τη δυνατότητα ενός ανοιχτού ορίζοντα.

Νέα σκηνή, νέα ερμηνεία, νέα τροπή, νέα υπόθεση, νέα παράσταση, νέο βλέμμα, νέα σκέψη, νέα μορφή, νέο τέχνασμα, νέα τέχνη, νέο έργο, νέα αντίληψη, νέος θεατής, νέος κόσμος: ότι κι αν είναι από όλα αυτά κι από πόσα άλλα που δεν φτάνει το χαρτί του κόσμου για να τα γράψει κανείς, είναι μια διάσταση του χρόνου όπου η υπόνοια μπορεί να σβήσει, η παράσταση να τελειώσει και το ερώτημα να γίνει ένα με τη ζωή. Μόνη συνέχεια και μόνο τέλος της αναπαράστασης και τελευταία εξουσία του ανθρώπου που δεν κατόρθωσε κανείς να σφετεριστεί μέχρι σήμερα, ο χρόνος ετούτος που θέτει ως σημασία του έργου και της τέχνης, το ερώτημα "ποιος είναι εδώ";

Ντένης Ζαχαρόπουλος