Σε κάθε ηλικία είμαστε μόνοι απέναντι στον εαυτό μας, κάθε στιγμή είμαστε μόνοι με το άτομό μας. Μόνοι ανοίγουμε τα μάτια και μόνοι τα κλείνουμε, μόνοι μιλάμε και μόνοι σωπαίνουμε, μόνοι είμαστε μες στο ορφανό πλήθος. Δεν έχει σημασία αν είμαστε ενός έτους, δεκαπέντε ετών ή εξήντα, αν είμαστε στο κρεβάτι με κάποιον αγαπημένο ή πεσμένοι μπρούμυτα πάνω στη σκιά μας. Η μοναξιά είναι πανταχού παρούσα και επαναλαμβανόμενη, είναι εσωτερική και εξωτερική. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
