Η εποχή μας, μεταιχμιακή, φανερά πιο δίβουλη, βρίθει από αιτήματα. Είναι κατεξοχήν εκείνη των μεγάλων επιδιώξεων, των ανεξάντλητων επιθυμιών. Βρίσκει ο άνθρωπος το χρόνο, συγκεντρώνεται άραγε μέσα του η διάθεση, για να αισθανθεί πραγματικά το αίτημα; Αλλά τι μπορεί να σημαίνει το αίτημα αυτό; Αίτημα μιας εποχής! Μπροστά μας, αυτομάτων ξεπηδά εικόνα πυκνή και πελώρια της ανθρωπότητας, στην κίνησή της την αέναη -κόσμος σε χώρο και χρόνο- πώς να μη μας πτοήσει; Γνωρίζουμε, μαθαίνουμε, πληροφορούμαστε διαρκώς πάρα πολλά. Τι ζητούν εκάστοτε οι άνθρωποι στο τρισυπόστατο του χρόνου; Και πώς το αίτημά τους θα είναι ομόφωνο; Βέβαια η βαθύτερη ανάγκη του ανθρώπου υπάρχει, είναι η μία φωνή. Εντούτοις, εκείνο που ακούμε στη δική μας πραγματικότητα -κι ας την αποκαλούμε φαινομενική- είναι οι αλαλάζουσες γύρω μας φωνές και οι φωνασκίες. Κι οι φωνές αυτές, οι επικλήσεις είναι συγκινητικές, νόμιμες. Μπορούμε μάλιστα να ξεχωρίσουμε κι ορισμένες λέξεις λαμπρές (τυποποιημένες πια;) που επαναλαμβάνονται επίμονες: Ειρήνη, Ελευθερία, Δικαιοσύνη. Αιτήματα αμετάβλητα, αδιάλειπτα, διαρκή. [...]