Στην ποίηση υπάρχει κάποια διαδικασία μεταδόσεως που τελείται κατ` αντίστροφη φορά προς τη διαδικασία της δημιουργίας. Και στις δυο περιπτώσεις επενεργεί ένας αυτοματισμός, ακόμα κι όταν όλα βαδίζουν βάσει σχεδίου, με την προϋπόθεση ότι το μεταδιδόμενο αποδίδεται και βλέπεται ποιητικά. Σήμερα δεν υπάρχουν αναγνώστες της ποίησης, υπάρχουν ποιητές που την `ποιούν` και ποιητές που την δέχονται. Άλλοτε διαβαζόταν ο στίχος, το νόημα, το μέτρο κλπ., μα πώς να διαβαστεί σήμερα αυτό που είπαμε π.χ. ¨ενεργειακή υπόσταση του λόγου`, που ταυτίζεται πότε με το ίδιο το ποιητικό βίωμα, πότε με τα σκιρτήματα της ψυχής του ποιητή και πότε με το εξωτερικό ή εσωτερικό γεγονός προτού προβληθεί την επωαστική του ζέστη; Συμβαίνει ό,τι και με το ποσό το εκπεφρασμένο σε γραμμάρια: διαβάζονται τα γραμμάρια, όμως αυτό τι σχέση μπορεί να έχει με την `έννοια` του ποσού, εκτός απ΄τη συμβατική του μέτρηση;

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]