Το 1977 συμπληρώθηκε μισός αιώνας από την έκδοση του ``Ελεγεία και Σάτιρες``. Στο διάστημα αυτό, το έργο του Κώστα Καρυωτάκη - `ο κατεξοχήν σύνδεσμος της γενιάς του Καβάφη και του Βάρναλη και του Σικελιανού, με τη γενιά του Σεφέρη και του Ρίτσου και του Ελύτη` - βρίσκει ολοένα και βαθύτερην απήχηση στην συνείδηση των νεωτέρων: `Σύμβολα εμείναμε καιρών που απάνω μας βαραίνουν...`. Τούτος ο τόμος συγκεντρώνει ολόκληρο το ώριμο λογοτεχνικό έργο του Καρυωτάκη, ήτοι: τις τρεις συλλογές που εξέδωσεν ο ίδιος (1919, 1921, 1927), τα τελευταία ποιήματα και πεζά, καθώς και μιαν επιλογή από τα σημαντικότερα `παραλειπόμενα` της ίδιας περιόδου. Έτσι, ο σημερινός αναγνώστης θα μπορέσει να εκτιμήσει πληρέστερα την επίπονη πορεία του νέου ποιητή που, μέσα στην τρίτη δεκαετία της ζωής του, κατόρθωσε να ανανεώσει την εξαντλημένη παλαμική παράδοση και να διαβεί - πρώτος αυτός στην ιστορία της λογοτεχνίας μας - την στενή πύλη της `εποχής των δολοφόνων`.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]