Ο ΦΥΓΟΚΕΝΤΡΟΣ
Ο Ποταμίτης ήταν ένας μοναχικός καλλιτέχνης και ως άνθρωπος του θεάτρου και ως ποιητής, αν και δύσκολα μπορώ να ξεχωρίσω τα δύο του πρόσωπα, ή καλύτερα δεν μπορώ να διακρίνω ποιο ήταν το προσωπείο του και ποιο το πρόσωπό του. Κλίνω πάντως να πω ότι ως θεατρίνος έκρυβε το ποιητικό του πρόσωπο πίσω από τα ποιητικά μιλήματα των δραματουργών και των ρόλων. Αλλά και πάλι συχνά θαρρώ πως πίσω από το προσωπείο του ποιητή ακούω τη φωνή των αρχαίων ελεγειακών, των Λατίνων σατιρικών, του Πόουπ, του Μπωμαρσαί, του Βολταίρου, του Κρυλώφ, του Σούτσου, του Διονυσίου Σολωμού της `Γυναίκας της Ζάκυθος` και των `Σατιρικών` του Καρυωτάκη κυρίως.
Το σώμα των ποιητικών του `Απάντων`, που με γενναιοδωρία εκδίδει ο Καστανιώτης και με αφοσίωση βαθιάς φιλίας επιμελείται ο Θανάσης Νιάρχος, ελπίζω να επικυρώσει την παραπάνω εκτίμηση. Ο Δημήτρης Ποταμίτης υπήρξε ποιητής οργισμένος, θυμωμένος και απελπισμένος. [. . .] Η ποιητική τραγωδία του Ποταμίτη ήταν πως η απελπισία του δεν ήταν μηδενιστική. Ήταν προδομένη ευαισθησία, τραυματισμένος πατριωτισμός, παραιτημένες αξίες, απανθρωπία και απαξίωση τιμαλφών. Οι κυπριακές του πληγές δεν επουλώθηκαν ποτέ και στη `μητέρα πατρίδα` διέκρινε μιαν ύπουλη υποκρισία. Εξόριστος από τον γενέθλιο τόπο του, ένιωθε ανεπιθύμητος και στην Ελλάδα.
Ο κλοιός συνεχώς στένευε. Οι φίλοι συμβιβάζονταν, οι σύντροφοι στην τέχνη βολεύονταν, οι αναγνώστες αραίωναν, τα σκουπίδια κατέκλυζαν τα πάντα και ο οδοκαθαριστής απεργούσε. Φυγόκεντρος πετροβολούσε από το περίοπτο μετερίζι του τους ομφαλοσκόπους κεντρομόλους. Δεν καταδεχόταν παρά ένα μόνο καταφύγιο, την ποίηση και το θέατρο, ένα και το αυτό, καταφύγιο που, όπως είπε ο Καρυωτάκης, εντέλει μισούμε. Γι` αυτό και ο Ποταμίτης μαζί με την απέχθειά του για τους προσκυνημένους κρατούσε και για τον εαυτό του μια βαθιά ειρωνική και σαρκαστική διάθεση.
Ιδού λοιπόν το μέγα ερώτημα:
... Στον απόλυτα παρόντα χρόνο
βαδίζετε με δεκανίκια δανεικά
επί των υδάτων
... ποιος θα προστατέψει
τον αισιόδοξο σας μέλλοντα
από τον παρακείμενο των τετελεσμένων
τον αόριστο τον φευ τόσο οριστικό
τον σπόρο από το σκουλήκι.
ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ