Σπάνια τα μεγάλα αρμόνια και οι βαθύφωνες βιόλες της νοσταλγίας και της μελαγχολίας ανάδωσαν ήχους τόσο αιχμηρούς, τόσο νοσηρούς, αλλά μαζί και τόσο μεθυστικούς, σαν αυτούς που ακούμε στα ποιήματα του Μιλόζ. Η μουσική τους μας κυριεύει αμέσως· είναι μια μουσική βαριά, παράξενα υποβλητική, που μας κάνει να οραματιζόμαστε παμπάλαιους σκοτεινούς πύργους, πελώρια έρημα δάση, λησμονημένα από τους ανθρώπους, πανύψηλες εκκλησίες που μέσα απ` τα πολύχρωμα τζάμια τους, γλιστρά ένα πελιδνό, θανάσιμο φως φθινοπώρου. Όπως όλων των μουσικών ποιητών, έτσι και του Μιλόζ, οι στίχοι διοχετεύονται μέσα μας περισσότερο σαν μια γενική διάθεση γεμάτη αοριστία και ρέμβη, παρά σαν λεκτική έκφραση και ερμηνεία ορισμένων συναισθημάτων και αισθημάτων. Είναι περισσότερο τόνος παρά λόγος, και για τούτο, δίχως άλλο, μας συγκινούν. (Κλέων Παράσχος)
