Θα πρέπει να δηλωθεί απ` την πρώτη στιγμή πόσο άχαρο και σχεδόν ακατόρθωτο, είναι μια ψύχραιμη και αντικειμενική κριτική αντιμετώπιση ενός ποιητικού έργου τόσο μεγάλης σημασίας όπως του Μαγιακόφσκι. Άχαρο, απ` το γεγονός ότι ο κριτικός, από θέση, παίρνει μια στάση επόπτη, ελεγκτή, ερευνητή κα, το χειρότερο, διδασκάλου απέναντι του ποιητή, όταν μάλιστα ένα μεγάλο μέρος των κριτηρίων του έχει διαμορφωθεί κάτω απ΄ την επίδραση του κρινόμενου έργου. (...) Νομίζω πως μια τέτοιου είδους κριτική, ημερολογιακή, αυτοβιογραφική, ερευνητική και εξομολογητική, αν δεν είναι απαραίτητη, είναι τουλάχιστον σεμνότερη, κι επομένως δικαιότερη και νομιμότερη. (...) Κι η τέχνη του Μαγιακόφσκι μας δίνει άλλη μία φορά αυτό το μέγα μάθημα. Και τα πιο καθαρά επαναστατικά του ποιήματα, τα πιο «στενά» πολιτικά, ανταποκρίνονται με ακρίβεια στο προσωπικό του αίσθημα ελευθερίας, που κι αυτό εναρμονίζεται απόλυτα με την ανάγκη ελευθερίας όλων των καταπιεζόμενων, με το ιδανικό της ίδιας της επανάστασης για την ελευθερία όλου του κόσμου. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]