[...] Η "Ποδάγρα" δεν συντέθηκε για σκηνική παράσταση. Είναι πολύ πιθανότερο οι σύντομοι διάλογοι του Λουκιανού να παρίσταντο υπό μορφήν μονόπρακτων στις φιλικές συγκεντρώσεις, παρά να υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή πραγματοποιήθηκε παράσταση της "Ποδάγρας", θα πρέπει να την αντιμετωπίσουμε μάλλον ως "παίγνιο" του Λουκιανού ή ως μια προσπάθειά του να εμβαθύνει στη μελέτη των κανόνων της τραγικής σύνθεσης. Η παρωδία είναι ο συνηθέστερος τρόπος που επιλέγει ο Λουκιανός για να προσεγγίσει την κλασική λογοτεχνική κληρονομιά και για τον λόγο αυτόν διαμόρφωσε την εικόνα του σατιρικού, τη βασικότερη εικόνα που διεθέτουμε από αυτόν. Η "Ποδάγρα" είναι ακόμα μία παράδοξη "έκφρασις", ένα παράδοξο "εγκώμιον". Το σατιρικό πνεύμα του Λουκιανού τον ώθησε να ξεφύγει από το ρητορικό πλαίσιο και να συνθέσει ένα έμμετρο έργο. Και εφόσον το κωμικό προέρχεται από το απρόσμενο, ήδη από την εποχή του Αριστοφάνη, ο Λουκιανός μας εκπλήσσει: αναμέναμε ένα διάλογο για την ποδάγρα, άλλα τελικά διαβάζουμε μια τραγωδία. [...]

(από την εισαγωγή του βιβλίου)