[...] Ο Πλούτος είναι η τελευταία κωμωδία του Αριστοφάνη, που δίδαξε ο ίδιος το 388 π.Χ., έργο που με τον ίδιο τίτλο παρουσίασε το 408 π.Χ. ο ποιητής, αλλά δε διασώθηκε. Ανήκει στη Μέση Κωμωδία, που τη χαρακτηρίζει η μετάβαση στην κωμωδία των ηθών, με την έλλειψη της παράβασης και τον περιορισμό των λυρικών μερών του Χορού.
Εγκαταλείπει το προσωπικό σκώμμα και τη συνήθη αισχρολογία, ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Αρχαίας Κωμωδίας, και εισάγει πονηρούς δούλους, γριές βυθισμένες στον έρωτα, δημοκόπους, φαύλους ιερείς.
Αφορμή για τη γραφή του Πλούτου φαίνεται να αποτέλεσε η άθλια πολιτικοκοινωνική και οικονομική κατάσταση της εποχής που επιδεινώνει τη ζωή των κατώτερων στρωμάτων. Είναι η εποχή που η Αθηναϊκή δημοκρατία οδεύει με τις εσωτερικές της ελλείψεις ανοιχτά προς το φθινόπωρό της, διαρκούντος του Πελοποννησιακού πολέμου, με την ελάττωση του πληθυσμού της, της γεωργικής παραγωγής, και τη γενικότερη εξασθένησή της στο εξωτερικό.
Στο αλληγορικό κείμενο, ο θεός Πλούτος, έχοντας τυφλωθεί, χαρίζει τα αγαθά του, όχι στους έντιμους και δίκαιους, αλλά στους ανέντιμους και φαύλους.
Ο Χρεμύλος, εξερχόμενος από το Μαντείο του Απόλλωνα στους Δελφούς, που είχε επισκεφθεί για να ρωτήσει πώς να αναθρέψει τον γιο του ως ωφέλιμο μέλος της κοινωνίας, ακολουθεί τον πρώτο άνθρωπο που συναντά κατά προτροπή του Μαντείου. Ρακένδυτος και φοβισμένος αυτός, αρνείται κάθε επαφή μαζί του και με τον δούλο του Καρίωνα, ο οποίος προσπαθεί να πείσει τον αφέντη του να μορφώσει τον γιο του κατά τον `επιχώριον τρόπον`, δηλαδή να τον οδηγήσει προς την ασέβεια για να επιζήσει. Έτσι ερμηνεύει το χρησμό.
Ο Χρεμύλος αρνείται την ερμηνεία του και προσπαθούν κι οι δύο μαζί να βρουν το πραγματικό νόημα του χρησμού με την αποκάλυψη της ταυτότητας του γέροντα.
Μετά από πίεση, τους αποκαλύπτει πως πρόκειται για τον ίδιο τον θεό. Με σκληρό αγώνα, τον πείθουν να τους ακολουθήσει στο σπίτι του Χρεμύλου, υποσχόμενοι πως θα τον βοηθήσουν να ξαναδεί.
Ο Χρεμύλος στέλνει τον Καρίωνα στα χωράφια, να καλέσει τους χωρικούς να συμμετάσχουν κι αυτοί στα περί του Πλούτου και τους οδηγεί στο σπίτι του Χρεμύλου, που τους υποδέχεται με διάθεση φιλική. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]