«Στα χρόνια του Βυζαντίου η Ευδοκία ήταν η Κυρά της Πρέσπας. Σήκωσε πόλεμο ενάντια στον αυτοκράτορα, το όνομά της σβήστηκε με επιμέλεια από παντού. Το 2001 μια αρχαιολόγος συνονόματη ψάχνει τα ίχνη της χαμένης αρχόντισσας. Τα περασμένα γεγονότα φανερώνονται σιγά σιγά: Μάγισσες ετοιμάζουν καταπότια, στρατηγοί βάφουν τα χέρια τους στα αίματα, καλόγεροι πατούν τα ράσα τους. Στο μεταξύ, στην σύγχρονη Πρέσπα χαμένα χειρόγραφα αλλάζουν χέρια και κρυφά ένας έρωτας μπουμπουνιστός τραντάζει τη λίμνη. Τα χαλινά κροτούν. Μαέστροι και δόκτορες, πανεπιστημιακοί καθηγητές, γιαγιάδες και μπόμπιρες στροβιλίζονται στο ρυθμό της ιστορίας. Ακούγονται και κάτι λέξεις: γκρίετσκα λιομπλιού. Μα κάποια κυρά δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνουν». Ποια είμαι εγώ; Με λένε Serratia Rubinea. Είμαι βακτήριο. Και αν με ρωτήσετε τι διάβολο σας τα διηγούμαι όλα αυτά, θα απαντήσω ότι από γεννησιμιού μου ήμουνα μια τεμπελορομάντζα που με συνάρπαζαν τα πάθη και οι ιστορίες των ανθρώπων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]