Ο Πίνδαρος και ο Βακχυλίδης, αυτή η διάσημη συνωρίδα της χορικής ποίησης, ανήκαν στον κανόνα των αρχαίων λυρικών και αποτελούσαν πρότυπα ήδη από την αρχαιότητα. Η ιδιοφυής πολυπλοκότητα και η δυσνόητη υπαινικτικότητα του πρώτου και η εναργής αφήγηση και δομική συμμετρία της ποίησης του δεύτερου αποτελούν ίσως τα πιο γνωστά, αλλά σε κάθε περίπτωση όχι τα μοναδικά, χαρακτηριστικά στοιχεία της ποιητικής τους παραγωγής. Στόχος του παρόντος τόμου είναι να προσφέρει στο ελληνικό κοινό μια συστηματική και διεξοδική ανάλυση επιλεγμένων επινίκων, διθυράμβων, προσοδίων, εγκωμίων, και παιάνων από το έργο τους, μέσα από την έμπειρη φιλολογική ματιά των M. M. Willock H. Maehler.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
