Μια από τις πιο δυναμικές παρουσίες στην πνευματική σκηνή της πρώτης μεσοπολεμικής δεκαετίας ήταν αναμφίβολα αυτή του Πέτρου Πικρού. Χαρισματική προσωπικότητα, με γνήσιο συγγραφικό ταλέντο και καλή γνώση της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, αναζήτησε δρόμους για την ανανέωση της ελληνικής πεζογραφίας. Παράλληλα, η εμπλοκή του στην περιπέτεια του αριστερού κινήματος τον ώθησε στην εξερεύνηση μιας θεματικής περιοχής που απαιτούσε ιδιαίτερη τόλμη. Στην πρώτη φάση της λογοτεχνικής του δημιουργίας κατόρθωσε να αντιταχθεί στον επαρχιώτικο πουριτανισμό και στον μικροαστικό καθωσπρεπισμό των συγχρόνων του χωρίς να ενδώσει στην ευκολία μιας προπαγανδιστικής ρητορικής. Ο Πικρός αξιοποίησε με δυναμικό τρόπο στοιχεία από την παράδοση του νατουραλισμού, του αισθητισμού και του εξπρεσιονισμού και διεύρυνε τον ορίζοντα της νεοελληνικής πεζογραφίας, όχι μόνον ως προς τη θεματική αλλά και ως προς τη μορφή. Από αυτή την άποψη, η τριλογία του `Χαμένα κορμιά` αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα επιτεύγματα της πρωτοποριακής λογοτεχνίας του μεσοπολέμου. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]