[...] Το βιβλίο αυτό είναι, όπως είπε και ο Πωλ Βάλερυ, το αποκορύφωμα της ελευθεροστομίας, όπου το μόνο που απασχόλησε κάποια στιγμή το συγγραφέα, ήταν ο κίνδυνος να χάσει την έδρα του στη Γαλλική Ακαδημία. Αλλά και την έδρα κέρδισε, και δόξα απέκτησε, και το βιβλίο του έγινε ανάρπαστο. Την εποχή εκείνη υπήρχε τέτοια ελευθερία πνεύματος, ώστε αυτές οι τόσο τολμηρές και τόσο διάσημες επιστολές να μη σταθούν εμπόδιο στη σταδιοδρομία ενός φιλοσόφου και νομικού όπως ο Μοντεσκιέ. Η υποκρισία, συμπληρώνει ο Βάλερυ, είναι ανάγκη κάθε εποχής, όπου τα πάντα πρέπει να δείχνουν μια απλή όψη, όπου κανείς δεν θέλει να παραδεχτεί τον πολύπλοκο χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης, όπου ο φθόνος για τη δύναμη ή η επιπολαιότητα της κοινής γνώμης επιβάλλει ένα πρότυπο στους ανθρώπους. Κι αυτοί αμέσως χρησιμοποιούν το πρότυπο ως προσωπείο.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]