Ο Περικλής Γιαννόπουλος υπήρξε ένας ονειροπόλος. Σκεπτόταν αποκλειστικά και έμμονα μια ανέφικτη ελληνικότητα σε ότι αφορούσε την υψηλή αισθητική τοπίου, καταστάσεων και συμπεριφοράς ζητώντας, επίμονα μάλιστα, από τα μέλη της Αθηναϊκής Κοινωνίας μια προσήλωση στην Ελληνολατρία, χωρίς, οι συνέλληνές του να υπολογίζουν τις ξένες επιδράσεις οι οποίες συνδυασμένες με την αδυναμία της Ελληνικής κρατικής ή ιδιωτικής Εκπαίδευσης της εποχής, του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, ήσαν ανεπαρκείς. Φυσικό ήταν και είναι οι ενεργοί εύποροι αλλά και νεόπλουτοι πολίτες της Αθηναϊκής Κοινωνίας, που σε σχέση με τις άλλες Δυτικές Χώρες ήσαν κοινωνικό-πολιτιστικά πολύ πίσω, να αναζητήσουν στην Ευρώπη την κάλυψη των μεγάλων ελλείψεων της παιδείας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
