Η νεωτερική ποίηση έρχεται από πολλούς δρόμους. Κυρίως όμως, γονιμοποιείται από δύο βασικά ρεύματα: από κείνο που αξιοποιεί και προτείνει τον υπερρεαλισμό, κι από ένα άλλο προγενέστερο, που συνεχίζει τον συμβολισμό και την ανανεωμένη προέκτασή του, χωρίς να λείπουν κι οι επιμιξίες. Και τούτο ισχύει τόσο για τους δικούς μας νεωτερικούς ποιητές όσο και για τους ξένους. Ο Valery, ο Eliot, ο Rilke, κι αυτός ο ίδιος ο πρόδρομος του υπερρεαλισμού ο Apollinaire, καθώς κι αρκετοί απ` όσους υπήρξαν πρωτοπόροι της ανανέωσης στον ποιητικό χώρο, είχαν καταγωγή συμβολιστική. Αλλά και ειδικότερα στον τόπο μας, ό,τι δημιούργησε τη «νέα ποίηση» ξεκινάει κατά βάση από τα δύο αυτά ρεύματα. Κι αν ο υπερρεαλισμός, σε μια δεδομένη στιγμή, κατάφερε να εκφράσει με μεγαλύτερη τόλμη τον παλμό του σύγχρονου, νωρίτερα είχε αρχίσει να διαγράφεται και μια άλλη ανανεωτική κίνηση, πιο συντηρητική βέβαια, που μπορεί να ενθαρρύνθηκε ώς ένα σημείο στη συνέχεια από το υπερρεαλιστικό κίνημα και την εκφραστική του τόλμη, μα ξεκινούσε από άλλες ρίζες, διαφοροποιώντας και προεκτείνοντας το συμβολιστικό ρεύμα μέσα στον μοντερνισμό, και όχι σπάνια έδρασε πάνω στους επιγόνους και του υπερρεαλισμού.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
