Σε πείσμα των θεωρητικών του τέλους των πάντων και της υπαγωγής του παντοειδούς γίγνεσθαι σ’ ένα πλαίσιο συγκεχυμένου συγχρωτισμού, όπου, -με την υπόκρουση των ΜΜ - κινείται με άνεση μια αντιφιλελεύθερη κουλτούρα, το συγκεκριμένο πόνημα επιχειρεί να επαναφέρει τη συζήτηση στον ένα μεγάλο πόλο της πολιτικής, αυτόν των ιδεών, ως προϋπόθεση/ισοδύναμο του άλλου πόλου, αυτού της εφαρμοσμένης πολιτικής με τα απαιτούμενα για τη βελτίωση της ζωής των πολιτών αποτελέσματα (μύθων τε ρητήρ, έργων τε πρηκτήρ, κατά τον Όμηρο). Ένα πεδίο, όπου ιστορικά ή φιλελεύθερη δημοκρατία και ο φιλελευθερισμός πλεονεκτούν. Με τις αξίες της ανοιχτής κοινωνίας, της δημοκρατίας, των ατομικών και πολιτικών ελευθεριών και δικαιωμάτων, της πρωτοβουλίας, των ελεύθερων επιλογών να έχουν μεν επικρατήσει θεωρητικά, αλλά και να αμφισβητούνται ισχυρά, και να υποσκάπτονται στην πράξη από κυβερνήσεις και οικονομικά συμφέροντα, που ελέγχουν τα ΜΜΕ, εναπόκειται στον πολίτη να κάνει τις δικές του επιλογές, που δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρες και εύκολες. Άλλωστε, ο φιλελευθερισμός θέλει τον πολίτη υπεύθυνο άτομο, αλληλέγγυο της κοινωνίας και όχι μέρος της χειραγωγούμενης μάζας. Σε μια πλειάδα σύγχρονων ή και κλασικών θεμάτων οι συγγραφείς του συλλογικού αυτού έργου -πέραν της ιστορικής διάστασης -διαπιστώνουν έναν ευρύ προβληματισμό με μια ποικιλία προσεγγίσεων του φιλελευθερισμού, είτε κινούμενοι σε γνώριμα πεδία είτε ανιχνεύοντας νέους δρόμους, με προέχοντα τα στοιχεία της κριτικής, της ανάλυσης, της τεκμηρίωσης, του επιχειρήματος, της πρότασης. Απαραίτητα αντίδοτα πολιτικής, πιστεύουμε, απέναντι στη διύλιση του ελάχιστου, στην αγνόηση των μεγάλων και σημαντικών, στα εύπεπτα υποκατάστατα των ιδεών, που ευτελίζουν την πολιτική, αποπροσανατολίζουν και υποβαθμίζουν τον πολίτη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]