Το Περί σαγήνης είναι αναμφίβολα το προκλητικότερο βιβλίο του Ζαν Μποντριγιάρ. Και η αποφασιστικότερη ίσως καμπή στη σκέψη του: απομάκρυνση από τον κοινωνιολογικό λόγο, μετάβαση σε έναν πιο φιλοσοφικό στοχασμό και υιοθέτηση μιας περισσότερο λογοτεχνικής έκφρασης. Ως διαρκές παιχνίδι με τις εντυπώσεις, εναλλακτική λύση στο άκαμπτο ιδεώδες της παραγωγής και αντίπαλο δέος ελαφρότητας στο βαρυσήμαντο νόημα, η σαγήνη θέτει υπό αμφισβήτηση ολόκληρη τη νεωτερική θεωρία, και κυρίως το φεμινισμό και την ψυχανάλυση. `Τίποτα δεν μπορεί να ξεπεράσει τη σαγήνη, ούτε καν η ίδια η τάξη που την καταστρέφει`: επιστρατεύοντας κάθε λογής θέλγητρα και τεχνάσματα, η σαγήνη λυτρώνει από το νόμο, καθώς επιβάλλει τον δικό της, αυθαίρετο κανόνα του παιχνιδιού. Δικαιολογημένα άλλωστε, καθώς είναι `το μόνο τελετουργικό σχήμα που μας απομένει` μέσα σε ένα σύμπαν που τείνει προς τη ριζική, την οριστική του απομάγευση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]