Γιατί μας αρέσει (ή δεν μας αρέσει) ένας πίνακας, ένα ποίημα, μια γυναίκα, ένα τοπίο; Ποιοι μηχανισμοί διαμορφώνουν την καλαισθησία, το καλό γούστο; Υπάρχει το αντικειμενικά (δηλ. διαχρονικά) ωραίο, μεγάλο, τέλειο - κι αν όχι, τι καθορίζει τελικά τις αισθητικές μας απολαύσεις; Σε παρόμοια ερωτήματα επιχειρεί ν` απαντήσει ο μεγάλος Γάλλος φιλόσοφος με το σχετικά ολιγοσέλιδο και ανολοκλήρωτο αυτό έργο, το οποίο ωστόσο δούλευε και ξαναδούλευε από το 1726-1728 (πρώτη γραφή) μέχρι τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Δεν είναι ένα δοκίμιο περί αισθητικής· είναι η προσπάθεια ενός πνευματικού γίγαντα να εκλογικεύσει την ίδια τη ματιά, το βλέμμα μας - όχι για να το περιορίσει, αλλά για να του προσδώσει μεγαλύτερο βάθος και προοπτική. Περί απόλαυσης και μάλιστα περί ευτυχίας, τελικά, ο λόγος - καθόσον για τον Μοντεσκιέ η απόλαυση κι η ευτυχία είναι κατ` ουσίαν πνευματικές ασκήσεις...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]