Οι Βασιλείες του Γενεσίου: το περιεχόμενό τους και οι σχέσεις τους με άλλες πηγές.
Ο Γενέσιος ανήκει φυσικά στην κατηγορία των λογίων πού, ως μέλος του κύκλου του Κωνσταντίνου, ακολουθεί τη μακεδονική προπαγάνδα και μας παρουσιάζει τον Βασίλειο με το πρίσμα πού αναφέραμε πιο πάνω. Το ζήτημα πού έχει απασχολήσει τους ιστορικούς είναι η σχέση του έργου του Γενεσίου με τις άλλες πηγές της εποχής και ιδιαίτερα με το έργο πού είναι συμβατικά γνωστό ως Συνεχιστές του Θεοφάνους. Ας δούμε όμως πρώτα τις Βασιλείες.
Ο Γενέσιος συνέγραψε τις Βασιλείες, όπως λέει ο ίδιος στο αφιερωτικό ποίημα και το Προοίμιο, `μελέταις και καμάτοις μεγάλοις` κατά παραγγελία του Κωνσταντίνου Πορφυρογέννητου, στον όποιο και αφιερώνει το έργο. Η συγγραφή του έργου τοποθετείται στα χρόνια 945-959. Η Ιστορική αυτή συγγραφή είναι χωρισμένη σε τέσσερα `βιβλία`. Τα τρία πρώτα πραγματεύονται από μία βασιλεία, δηλαδή κατά σειρά τις βασιλείες του Λέοντα Ε` (813-820), του Μιχαήλ Β` (820-829) και του Θεοφίλου (829-842), ενώ το τέταρτο πραγματεύεται μαζί τις βασιλείες του Μιχαήλ Γ ` (843-867) και του Βασιλείου Α` (867-886). Ο λόγος για τον όποιο το έργο ξεκινά από το 813 οφείλεται στο ότι το έτος αυτό περατώνεται η Χρονογραφία του Θεοφάνη του Ομολογητή και δεν υπήρχε σχεδόν κανένα άλλο ιστοριογραφικό έργο πού να συνεχίζει την εξιστόρηση των γεγονότων από εκεί και πέρα και μάλιστα έργο πού να προβάλλει τις απόψεις της μακεδονικής δυναστείας. [. . .]
Η παρούσα έκδοση του κειμένου των `Βασιλειών` στηρίχτηκε στην τελευταία έκδοση του 1978. Το κείμενο συνοδεύεται από νεοελληνική μετάφραση, σκοπός της οποίας είναι, κατά κύριο λόγο, να αποδώσει το κείμενο του Γενεσίου με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια για τον νεοέλληνα αναγνώστη. Εξίσου σημαντική προσπάθεια καταβλήθηκε ώστε το νεοελληνικό κείμενο, από τη μια να αποδίδει, όσο γίνεται, το ύφος του συγγραφέα και από την άλλη να αποτελεί ένα ρέον νεοελληνικό κείμενο, το οποίο μπορεί να διαβαστεί ανεξάρτητα από το πρωτότυπο. Την έκδοση, τέλος, συνοδεύουν τα σχόλια εκείνα που κρίθηκαν ως απαραίτητα για να βοηθήσουν τον μη ειδικό αναγνώστη στην κατανόηση γεγονότων, προσώπων και καταστάσεων, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί την εξιστόρηση χωρίς κενά.

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]