Ενώ συνήθως αρχίζουμε με τα κείμενα, αυτή τη φορά προτείναμε να «ιστορηθούν» ζωγραφιές. Η Δάφνη Ζουμπουλάκη είχε την ιδέα ο κάθε ζωγράφος να ζητήσει από ένα συγγραφέα να γράψει μια ιστορία για κάποια συγκεκριμένα έργα του. Ένα συγγραφέα που θα διάλεγε γιατί κάτι τους συνέδεε· κάτι «άρεσε», κάτι «μίλαγε» στο ζωγράφο. Κάτι που έλπιζε πως ο συγγραφέας - αποδεχόμενος την πρόκληση - θα φώτιζε στο έργο του; Ότι κάτι θα λεγόταν αυτή τη φορά με λόγια. Μια ζωγραφιά μπορεί να διαβαστεί με ποικίλους τρόπους. Εδώ έχουμε μια συνάντηση, μια «ανάποδη» ανάγνωση. Τώρα οι συγγραφείς έρχονται να βγάλουν το φίδι απ` την τρύπα. Το έργο από τη σιωπή των χρωμάτων.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
