ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΣΥΛΛΑΒΟΙ του ποιήματος υπήρξαν μία αυθόρμητη βωμολοχική αντίδραση στη μιμητικότητα, την εγκεφαλικότητα και τον κομφορμισμό του μεγαλύτερου μέρους της σημερινής λογοτεχνικής παραγωγής, ενώ διάβαζα ένα τέτοιο πρότυπο κείμενο σε φάση της ζωής μου πού ή ανία μου από τη σύγχρονη ποίηση γινόταν πραγματική αγωνία. Ταυτόχρονα τα έμμετρα εκείνα νοερά graffiti με οδηγούσαν σε μία κατάσταση παράδοξης ευφορίας, κι ενώ τα ίδια υποχωρούσαν ολοένα ώσπου να εξαφανιστούν σχεδόν εντελώς, προέκυψε με τον καιρό το ποίημα. Το ποίημα, ό,τι πιο οικείο είχα. Στόν αγώνα μου με τίς λέξεις, σαν να διατηρούσα την ανάμνηση της λογοτεχνίας των αποχωρητηρίων, απέκλεισα όλες τίς σύγχρονες πρακτικές: την αφαίρεση, την αραίωση, την υπαινικτικότητα, την αποσπασματικότητα, προπάντων σε συνδυασμό με μια ιδεαλιστική έφεση για αθώωση ή εξηρωισμό μιας πρωταρχικά υπανθρώπινης ύλης από την οποία -αλίμονο- συνίσταται ό άνθρωπος. Πρέπει ακόμα να προσθέσω πώς διασκέδαζα σαν παιδί γράφοντάς το, ένα ποίημα τόσο αντιρητορικό, αντιδιδακτικό, αντισοβαροφανές καί προπάντων τόσο φριχτά κατανοητό. Κάνω έκκληση στον ποιητικό αμοραλισμό σας.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]