Ενίσταμαι. Σε βαθμό τσιρίδας. Σε μια χώρα που μας έχει ζαλίσει αναμασώντας διάφορα στομφώδη και ανιαρά περί «γενεών» (αυτή του 1-1-4, εκείνη του Πολυτεχνείου, η άλλη της Μεταπολίτευσης), με εμάς δεν έχει ασχοληθεί κανείς. Κι αυτό παρ’ όλο που είτε πλησιάζουμε τα σαράντα ή τα έχουμε μόλις περάσει - δηλαδή έχουμε αρχίσει να έχουμε επιρροή στον τόπο, καλώς ή κακώς. Διάολε, δεν γίνεται: το να μιλήσει κανείς για εμάς δεν μπορεί να αποτελεί τόσο βαρετή διαδικασία. Έλεος!
Οπότε ας γίνει μια αρχή. Έστω και για πλάκα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
