Είναι δυνατόν ο ζόφος και η δυστυχία να συνθέτουν ένα συναρπαστικό ανάγνωσμα; Η απάντηση είναι καταφατική, και το γνωρίζουν όλοι οι αναγνώστες λογοτεχνίας. «Οι παραστρατημένοι» εντάσσονται στα μεγάλα νεοελληνικά μυθιστορήματα του είδους.
«Μια οικογένεια που βασανίζεται στο κέντρο του μυθιστορήματος» γράφει ο Απόστολος Σαχίνης. «Στο βιβλίο βλέπουμε μια ομάδα προσώπων που χωρίς να διεκδικούν τον τίτλο του ήρωα και χωρίς να απομακρύνονται από το μέσο επίπεδο του κοινού ανθρώπου, ζουν μέσα στο κλίμα της αποτυχίας και στην ατμόσφαιρα του ξεπεσμού. Γενικά `Οι παραστρατημένοι` θα μείνουν στην ιστορία της νεότερης πεζογραφίας μας σαν ένα πικρό και πονεμένο δοκίμιο για τη δυστυχία και την μοναξιά του ανθρώπου».
Και ο Γρηγόριος Ξενόπουλος: «Το ελληνικό μυθιστόρημα έχει βρει τη μορφή του με τους `Παραστρατημένους` της Λιλίκας Νάκου. Γιατί η Λιλίκα Νάκου έχει το δώρο να επικοινωνεί με τον αναγνώστη της. Μας άνοιξε ένα παράθυρο προ τη Δύση. Τα περισσότερα βιβλία που γράφηκαν ώς τότε ήταν σχεδόν ηθογραφίες. Η Λιλίκα Νάκου, με το βίωμά της στο εξωτερικό, μας κάνει να δούμε με το πνεύμα της Ευρώπης, έχοντας ωστόσο βαθιές ρίζες στη γη της Ελλάδος».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]