«Ένα κύμα νοσταλγίας, και ο φωτογραφικός φακός του νου γύρισε πίσω ιδεατά, εντόπισε το κοριτσάκι με την μπλε ποδιά και τ’ άσπρο γιακαδάκι, τους τεράστιους άσπρους φιόγκους στις πλεξούδες, κρεμασμένες στους ώμους του, και τα σημάδια από το μολύβι στις άκρες των χειλιών». Τώρα, μεταφερμένη στο σήμερα ολόκληρη γυναίκα, «κοιτούσε τις παλιές φωτογραφίες σαν μπερδεμένα κομμάτια της μοίρας, του πεπρωμένου της, που παραμόνευαν γύρω της και ζητούσαν από εκείνην να τα συναρμολογήσει, να τα βάλει στη θέση τους, για να ολοκληρωθεί η εικόνα. Κι ύστερα, ένα κουδουνάκι μέσα της την προειδοποίησε ότι βρίσκεται κοντά σε κάτι, αλλά δεν ήξερε τι ακριβώς. Ένιωθε όμως βέβαιη πως σχεδόν άγγιζε την απάντηση». (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
