Το ότι διαβάζουμε την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, τρεις περίπου χιλιετίες μετά τον θάνατο του Ομήρου, το ότι ακούμε να συζητούν ο Σωκράτης και οι συνομιλητές του, περισσότερο από είκοσι τρεις αιώνες μετά τον θάνατο του Πλάτωνος· τι το πιο φυσικό; Ή μάλλον, τι το πιο εκπληκτικό από την παράδοση, σε συνεχή ροή, χειρόγραφων βιβλίων, βιβλίων που το καθένα του μαρτυρεί τη νέα κάθε φορά σημασία που έχει το έργο που αντιγράφηκε; Σε μια τέτοια έκπληξη, η εργασία αυτή παρέχει απάντηση και αιτιολόγηση. Πηγαίνει όμως και πιο πέρα. Από τον Όμηρο έως τους Βυζαντινούς ιστορικούς, με προτίμηση τους λυρικούς και τους δραματικούς ποιητές, τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, τους αρχαίους έλληνες γιατρούς από τον Ιπποκράτη έως τον Γαληνό, βλέπουμε να αναδεικνύονται οι κύριες γραμμές μιας γενικής ιστορίας της παράδοσης των αρχαίων ελληνικών έργων, και ταυτόχρονα να διαμορφώνεται μια μεθοδολογία της φιλολογικής κριτικής και της κριτικής των κειμένων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]