Μία από τις πιο ανεξίτηλες και οδυνηρές εικόνες του ισπανικού εμφυλίου πολέμου ήταν εκείνη των προσφύγων, που εγκατέλειπαν μαζικά τη χώρα για να περάσουν τα σύνορα των Πυρηναίων και να βρεθούν σε γαλλικό έδαφος, μέσα στις πρώτες, κρύες και μαύρες εβδομάδες του 1939. (. . .) Φεύγοντας από τη Βαρκελώνη, ο Καζάλς πήγε κατευθείαν στο Πραντ. Λίγες μέρες αφότου άνοιξαν τα σύνορα, επισκέφτηκε αρκετούς από τους καταυλισμούς των προσφύγων και είδε με φρίκη τις συνθήκες που επικρατούσαν εκεί. (. . .) Ο Καζάλς ήξερε αμέσως ότι έπρεπε να βοηθήσει. (. . .) Καθώς άρχισαν να φτάνουν οι πρώτες δωρεές σε τρόφιμα, ρούχα και χρήματα, ο Καζάλς μίσθωσε ένα φορτηγό και έναν οδηγό και άρχισε να διανέμει τις προμήθειες στους πρόσφυγες των στρατοπέδων. Για τα επόμενα δέκα χρόνια, πρωταρχική μέριμνα του Καζάλς θα είναι η ανακούφιση του πόνου των εξόριστων συμπατριωτών του. Η μουσική έπρεπε να περάσει σε δεύτερη μοίρα. «Αν κάτι έκανα σωστό στη ζωή μου», είπε πολλά χρόνια αργότερα, «ήταν αυτό εδώ».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]