Όσες διαφορές κι αν χωρίζουν τα πρόσωπα που παρουσιάζονται στο βιβλίο αυτό, δεν παύουν, ωστόσο, να έχουν μεταξύ τους ένα στενό βαθμό συγγένειας. Είναι όλα τους - όπως και εμείς, άλλωστε - παιδιά του ίδιου πατέρα, του Κάιν, του ανθρώπου που σκότωσε τον αδελφό του. Ένα έγκλημα, όμως, όσο αποτρόπαιο κι αν είναι, είναι πάντοτε επιδεκτικό ποικίλων ερμηνειών. Μέσα στην παρατεταμένη, διαρκή, ανεξάντλητη, αιώνια, ``άχρονη διφορούμενη έννοια των πραγμάτων``, οι ποιητές βρήκαν τον τρόπο να μεταμορφώσουν τον φονιά σε ηρωικό πρόσωπο, σε τρυφερό αδελφό, σε ρομαντικό αντάρτη ανυποχώρητο στην αυθαιρεσία της εξουσίας. Έπειτα - αν, παρ` όλες τις μεταμορφώσεις που υπέστη ο Κάιν από τους ποιητές, παραμένει στο βάθος ένας στυγνός εγκληματίας - τούτο δεν σημαίνει ότι οι επίγονοί του είναι κατ` ανάγκην ακριβή αντίγραφά του. Κάθε άλλο μάλιστα! Οι δρόμοι που τράβηξαν στη ζωή τους τα παιδιά του, τα πρόσωπα που περιγράφονται στο βιβλίο αυτό - ο Πλωτίνος, ο Φάουστ, ο Γαλιλαίος, ο Δον Ζουάν, ο Οθέλλος, ο Λοκ, ο Νίτσε, ο Προύστ, ο Θεοδωρακόπουλος, ο Βέικος, ο Έκο - είναι διαφορετικοί από τον δρόμο του άρρενα γεννήτορά τους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]