Στη σύγχρονη κοινωνία παιδί και παιχνίδι είναι έννοιες αλληλένδετες. Το παιχνίδι είναι αναγνωρισμένο όχι μόνο ως δικαίωμα του παιδιού, αλλά και ως αναπόσπαστο στοιχείο της νοούμενης κανονικής παιδικής έκφρασης. Ήταν όμως έτσι πάντα τα πράγματα; Έχαιρε πάντα της ίδιας αναγνώρισης το παιχνίδι στην ελληνική κοινωνία από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα; Ποια ήταν η στάση των καλλιτεχνών, των λόγιων και του ελληνικού σχολείου απέναντι στο παιχνίδι; Τι σημαίνει η ενσωμάτωση του παιχνιδιού στο Ανατολικό Πρόγραμμα του σημερινού ελληνικού νηπιαγωγείου; Ποιες αξίες προάγει το παιχνίδι και ποιες είναι οι επιπτώσεις του στον ψυχισμό των παιδιών; Ποιες είναι οι συνέπειες της εμπορευματοποίησης του σύγχρονου παιχνιδιού; Πως βλέπουν τα ίδια τα παιδιά και οι γονείς τους τον κόσμο του παιχνιδιού αλλά και της εργασίας; Υπό το πρίσμα της συγκεκριμένης επιστήμης τους, οι συνεργάτες αυτού του τόμου, κοινωνιολόγοι της εκπαίδευσης, κοινωνικοί ψυχολόγοι και ανθρωπολόγοι, ιστορικοί της τέχνης και της λογοτεχνίας, επιχειρούν να απαντήσουν στα παραπάνω ερωτήματα.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
