Τα πάθη κινούνται μέσα μας, γιατί είναι φωλιασμένα εντός μας, τα `χουμε καλωσορίσει από καιρό, τα συζητούμε, τα περιποιούμαστε, τ` αγαπούμε μάλλον, τα δικαιολογούμε, τα θεωρούμε μικρότερα των γύρω συνανθρώπων μας, κι έτσι καθυστερούμε συστηματικά την αποβολή τους. Η παθοκαλλιέργεια σημαίνει επικίνδυνη αυταρέσκεια καί ενοχλητικό ναρκισσισμό... Η αρχή της νήψεως, της καθάρσεως, της μετανοίας, προς τον φωτισμό καί την απάθεια, ήταν τα δάκρυα του Αδάμ απέναντι του παραδείσου. Είναι πρώτιστη ανάγκη να γεννηθεί στην καρδιά του ανθρώπου ουσιαστική επιθυμία απορρίψεως του πάθους. Ν` αγωνισθεί, κατά την ορθόδοξη παράδοση, υπομονετικά, επίμονα, επισταμένα, επιμελημένα, ειλικρινά καί ταπεινά για την παθοκτονία! Να ησυχάσει ό άνθρωπος, να συμμαζέψει το νου του, να συνάξει τίς δυνάμεις του, να γνωρίσει τίς δυνατότητές του, να μελετήσει, να προσευχηθεί, να κλάψει, να ταπεινωθεί, να `χει μυστηριακή ζωή. Στόν ωραίο καί ιερό αυτό αγώνα του για την κάθαρση από τα πάθη, αγωνοθέτης είναι ό ίδιος ό Χριστός, τον οποίο καλούμεθα ν` ακολουθήσουμε πιστά, αγαπητικά, ελεύθερα, πρόσχαρα, φιλότιμα καί θυσιαστικά!

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]