Το παρόν βιβλίο αποτελεί μια μελέτη της αρχαιοελληνικής μυθολογίας σε σχέση με τα άμεσά της συμφραζόμενα. Το πρώτο μέρος πραγματεύεται τα συμφραζόμενα της αφήγησης των μύθων: τον οίκο, τις δημόσιες γιορτές, τη λέσχην. Το δεύτερο μέρος, ο κορμός του βιβλίου, εξετάζει τη σχέση που υφίσταται ανάμεσα στην πραγματικότητα της αρχαιοελληνικής ζωής και τη φαντασία της μυθολογίας: το τοπίο, η οικογένεια και η θρησκεία μελετώνται ως ενδεικτικές περιπτώσεις. Το τρίτο μέρος εστιάζεται στη λειτουργία της αφήγησης των μύθων, τόσο όπως την είδαν οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες όσο και όπως την αντιλήφθηκαν μεταγενέστεροι ερευνητές. Ο συγγραφέας αντιλαμβάνεται τον ρόλο του ως ενός ιστορικού του πολιτισμού ο οποίος προσπαθεί να αποκαταστήσει τα συμφραζόμενα και τους ορίζοντες προσδοκίας που καθιστούν δυνατό το νόημα και ταυτόχρονα το οριοθετούν. Επιχειρεί να παρουσιάσει τον τρόπο με τον οποίο οι φαινομενικά απειράριθμες παραλλαγές της αρχαιοελληνικής μυθολογίας είναι προϊόν της συγκεκριμένης κοινότητας, συμβαίνουν στο συγκεκριμένο τοπίο και με τους συγκεκριμένους θεσμούς.
Στόχος του βιβλίου είναι να αξιοποιήσει τις πρόσφατες συμβολές σε αυτό το πεδίο (π.χ. τις δομικές αναλύσεις καθώς και εκείνες που συνδέουν τον μύθο με την τελετουργία και προτάθηκαν από ευρωπαίους μελετητές) υιοθετώντας ένα ύφος και μια ορολογία που δεν συσκοτίζει τα πράγματα χωρίς λόγο. Τα εκτενή αρχαιοελληνικά χωρία παρατίθενται στο πρωτότυπο και σε μετάφραση.