Λογοκρισία υπάρχει. Νησίδες παραδοσιακών μορφών καταστολής της ελευθερίας της τέχνης, της έκφρασης ή του τύπου από δημόσιες αρχές επιβιώνουν ακόμη και σήμερα. Ωστόσο, αυτό που περισσότερο από ποτέ χαρακτηρίζει τη σύγχρονη συγκυρία είναι οι λιγότερο ορατές, αλλά ενίοτε πιο δραστικές, εκδοχές αυτοπεριορισμού του ανθρώπινου λόγου, στο όνομα ετερόκλητων σκοπιμοτήτων. Τα κείμενα του βιβλίου ασχολούνται και με τις δυο αυτές εκδοχές, προτάσσοντας έναν διεπιστημονικό συνδυασμό του βιωματικού με τον αναλυτικό λόγο και τεκμηριώνοντας την επικαιρότητα και τη σημασία της προβληματικής της λογοκρισίας με αναφορά στις ίδιες τις πράξεις εικαστικής λογοκρισίας στην Ελλάδα, από το 1945 μέχρι και σήμερα. Η απροθυμία τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους να εξοικειωθούν ή, έστω, να ανεχθούν αυτό που ηθικά ή πολιτικά αποστρέφονται έχει για χρόνια τώρα κρατήσει το σχετικό δημόσιο διάλογο στο περιθώριο. (...) Τούτος ο τόμος, φορέας μαρτυριών αλλά και ποικίλων ερευνητικών προσεγγίσεων, επιχειρεί να ανατρέψει αυτήν την εικόνα και να αποτελέσει μια διαρκή πρόκληση αναστοχασμού.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
