Ποιος, αλήθεια, μπορεί πρόθυμα να απαρνηθεί μια πολιτισμικά καθορισμένη υποκειμενικότητα και να αμφισβητήσει τις κυρίαρχες συμβάσεις και τους ισχυρούς και καταπιεστικούς κανόνες, αν όχι ένα γυναικείο στόμα που έχει παραμείνει τόσο καιρό βουβό και καταπιεσμένο; Καθώς δεν έχει τίποτα να χάσει, γιατί ποτέ δεν είχε κάτι, το γυναικείο στόμα συνειδητοποιεί τον παραλογισμό της ζωής και αρχίζει να μιλάει για την τέχνη της ζωής. Δεκαέξι ερμηνευτικά κείμενα επιδιώκουν να φωτίσουν όψεις της σχέσης θρησκείας και πολιτικής, παρουσιάζοντας κριτικά την `ελληνοκεντρικότητα` μέρους της Ορθόδοξης ρητορικής και αναδεικνύοντας τη θέση του θρησκευτικού λόγου στη δημόσια σφαίρα. Στα κείμενα του βιβλίου ασκείται κριτική στις πατριαρχικές δομές του Ορθόδοξου λόγου, ενώ, παράλληλα, γίνεται μια προσπάθεια διατύπωσης μιας πιο συμπεριληπτικής θεολογικής πρότασης που προωθεί την ισότητα των ανθρώπων και το σεβασμό της ετερότητας.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
