Όταν ο Γιώργος ο Μισετζής μου δήλωσε de facto ότι θα κρατώ μία στήλη στην εφημερίδα `Σύγχρονος Λόγος` που θα είχε σχέση με τις τρεις πιο σπουδαίες αισθήσεις μας την όραση, την όσφρηση και τη γεύση και το σπουδαιότερο των συναισθημάτων, την αγάπη (γιατί όντως η μαγειρική είναι μια μορφή αγάπης), δε σκέφθηκα καθόλου να αντιδράσω γιατί τότε θα μου πήγαινε το `τραβάτε με κι ας κλαίω`. Απλά, αμέσως, άρχισα να σκέφτομαι τον τίτλο της στήλης. Και μάλλον τον βρήκα γρήγορα.
Μετά ο Γιώργος, με σχετική αυθάδεια, μου ξεφούρνισε ότι ήθελε το πρώτο κείμενο γρήγορα και το σπουδαιότερο πως η εφημερίδα θα είναι Κυριακάτικη. Και τότε μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Νίκου Καββαδία από τον Σταυρό του Νότου.
`...Τα φανάρια πια δεν τα θυμάμαι και το ωραίο γλυκό της Κυριακής!!`
Ποια συνταγή θα ταίριαζε λοιπόν στο πρώτο φύλλο που θα το παίρναμε σπίτι μετά την Κυριακάτικη πρωινή βόλτα και θα το περιεργαζόμαστε παρέα με το απογευματινό καφεδάκι και ΤΟ γλυκό της Κυριακής; Μα φυσικά μια `γλυκιά` συνταγή.
Έλα όμως που πέσαμε στη Σαρακοστή και στη νηστεία. Το μυαλό μου πολύ γρήγορα γέμισε εικόνες από Πόλη, από Λωξάντρα, από Ταρνανά, από πιατέλλες, φαγιάντζες, κανέλλα, μοσχοκάρυδο, γαρύφαλλο, μέλι και έτσι... εγένετο χαλβάς και μάλιστα πολίτικος.
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
