Εγώ ήξερα τι πάει να πει να πεθάνεις. Δηλαδή, να πεθάνεις όπως λέμε στο σχολείο «μπαμ, πέθανες!» και μετά όλα γίνονται όπως πριν. Αλλά να πεθάνεις όπως πέθανε ο παππούς, αυτό όχι, δεν το ήξερα. Ο παππούς με έπαιρνε συχνά μαζί του. Μου εξηγούσε πράγματα. Κάναμε πολλή πλάκα μαζί. Ευτυχώς που είχε την ιδέα να ρίχνει πίσω του άσπρα πετραδάκια. Τα πετραδάκια του ήταν οι καταδικές του λέξεις, οι γκριμάτσες του, η μυρωδιά του που θύμιζε χώμα του κήπου, τα φιλιά του που τσιμπούσαν. . .
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
