Το θέατρο το οποίο ερευνώ και δημιουργώ δεν αποτελεί ανάγνωση ή σχόλιο ενός ήδη υπάρχοντος κειμένου. Αναζητώ μια παρουσία ολοκληρωμένη, γραμμές δύναμης μέσα στην ύλη. Με αυτές θα κινήσω τον μοχλό των συναισθημάτων, δημιουργώντας εικόνες που αφαιρούν ύλη από τον χρόνο και τον χώρο. Δεν πρόκειται για δικά μου δημιουργήματα, αλλά για εικόνες οικουμενικές. Παλινδρομώ, περιμένοντας τις οικουμενικές αυτές εικόνες κάποια στιγμή να με συναντήσουν και να με υπερβούν. Η υπέρβαση αποτελεί για μένα εγγύηση. Με ενδιαφέρει μια οικουμενικότητα που δεν μπορώ να περιγράψω, που δεν επιτρέπει στις λέξεις να της περιγράψουν. Περιγράφω σημαίνει εγκλωβίζομαι και ακινητοποιούμαι σε μια τάξη. Η απόπειρα καταγραφής του οικουμενικού εμπεριέχει μια εννοιολογική αντίφαση, καθώς το οικουμενικό ανήκει επίσης και σε άλλους κόσμους, που αδυνατούν να διαβάσουν αυτά που γράφουμε. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]