[...] "Κι όσο αυτό που έβλεπε στον καθρέπτη την ενοχλούσε, άλλο τόσο κοιταζότανε μήπως το είδωλό της λιγάκι της χαμογελάσει. Απελπισμένη από τη θλιβερή εικόνα της, μείωσε ακόμη περισσότερο τις λιγοστές ποσότητες του φαγητού της... Ενώ εκείνη χωρίς να το ξέρει αδυνάτιζε, ο μοναδικό της φίλος, ο καθρέφτης της, κι άλλο να την τιμωρήσει ήθελε.
Σ` εκείνο το παγωμένο κι άχρωμο δωμάτιο που εκείνη οδήγησε τον εαυτό της, αναρωτιότανε χωρίς απάντηση να παίρνει, τι άραγε έψαχνε στην εικόνα της που τόσο μίσησε. Και τότε πίστεψε βαθιά μέσα της, πως ήθελε κάτι στην άδεια της ζωή ν` αλλάξει."
Η μυθοπλασία της Ανδριανής Γκότση αποδίδει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το πρόβλημα της ψυχογενούς ανορεξίας.
