Την πρώτη εβδομάδα του εγκλεισμού του Βιζυηνού στο Δρομοκαΐτειο, τον επισκέπτεται ο Παπαδιαμάντης. Ο χώρος του παγερού δωματίου του ψυχιατρικού ασύλου μετατρέπεται σε πολυχώρο φανταστικών τοπίων που πάνω τους προβάλλονται απόκρυφα της ψυχής και ανομολόγητες ιστορίες. Στα όρια της λογικής και της τρέλας, στα όρια της πίστης και της απιστίας προς τις όποιες αξίες, τα δύο ιερά τέρατα της πεζογραφίας μας, με φόντο δύο ιστορίες τους, οδηγούνται σε άλλη πνευματική διάσταση και βρίσκουν και οι δύο καταφύγιο στο Δρομοκαΐτειο.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
