Από των αδύτων βαθέων του είναι του επίστευσεν εις το ελληνικόν ιδεώδες. Η καλλιεργημένη διάνοιά του συνέλαβε διαυγή την εικόνα του· ησθάνθη ισχυρώς η καρδία του την ωραιότητα και την υπεροχήν του· εις τας φλέβας του έσφυζε το πυρ της δράσεως, αναριπιζόμενον από πίστιν ακλόνητον. Όταν αυτά συνυπάρχουν, φεύγει κατατροπούμενος ο δισταγμός, αποτρέπεται κατησχυμένη η αμφιβολία, αποστρέφεται προς τους λιποψύχους ο σκεπτικισμός. Εις το λάβαρον του αγώνος του απήστραπτεν η εικών του ελληνικού ιδεώδους· και ώρμησε προς το στάδιον της ωραίας δράσεώς του, αυτάρκης εις πίστιν και ηθικήν, αδιαφορών δια τούτο αν εις το τέρμα θα συνήντα την Δόξαν ή την πυράν της Θυσίας, δαπανών δια τούτο τιμίως, ειλικρινώς, ολοκληρωτικώς, ανεπιφυλάκτως την αρτίαν ζωήν του, αναζητών δια τούτο πάσαν χαράν, πάν θέλγητρον, πάσαν ευτυχίαν εις τους μόχθους του, τους οποίους ποτέ δεν εβάσκανεν ο κάματος. (

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]