Την Αγιασοφιά την έκαψαν στον θέρο περίπου. Ήμαστουν στην Κουμπίλα ακόμα. Δεν πήγαμε, πού να πάμε, αλλά ακούγαμε όλη νύχτα το τρίξιμο της φωτιάς. Ερχόταν και η μυρουδιά του καπνού, μας έπνιγε. Μάθαμε έπειτα ότι είχε μείνει η μητέρα του Αγγελή του Λαμπίρη. Εκεινού που είχε το γύφτικο. Οι άλλοι είχαν βγει έξω, στο απέναντι μέρος. Πάνει οι καπεταναίοι; Που είναι ο γιος σου, που είναι ο γιος σου; Λέει αυτή, τι τον θέλετε, καμάρι, ανάπηρος άνθρωπος και έχει έξι παιδιά. Είχε το μάτι του. Το `χε χάσει στην Αλβανία. Να κρύβεται ξέρει, λένε. Την πίεσαν να πει που είναι και δεν είπε. Με το χωριό αγνάντια. Και όπως ήταν ακουμπισμένη στον τοίχο την ντουφέκισαν και έτσι τη βρήκαν. Όπως έστεκε. Δεν έπεσε. Ήταν στυλωμένη στο ραβδί της, ήταν αδύνατη, δεν έπεσε. Και τη βρήκανε πεθαμένη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]