Παπαδιαμάντης, Αλέξανδρος (1851-1911).
Ένας από τους κορυφαίους -κατά πολλούς ο κορυφαίος- διηγηματογράφους της νεοελληνικής γραμματείας. Γεννήθηκε και πέθανε στη Σκιάθο· γιος του ιερέα παπα-Αδαμαντίου -απ` όπου το επώνυμό του- και ξάδελφος εκ μητρός του Αλ. Μωραϊτίδη. Οι γυμνασιακές σπουδές του, που ολοκληρώνονται στον Πειραιά, παρουσιάζουν χρονικά χάσματα λόγω των οικονομικών δυσχερειών της οικογένειας και του απείθαρχου χαρακτήρα του Παπαδιαμάντη. Ενεγράφη στη Φιλοσοφική Σχολή από την οποία δεν απεφοίτησε, ενώ παράλληλα μελετούσε μόνος Αγγλικά και Γαλλικά, ώστε να μπορεί να βιοπορίζεται από τις μεταφράσεις του. Στην Αθήνα, γνωστή είναι η σχέση του με το εκκλησάκι του Αγ. Ελισσαίου, όπου έψαλλε με τον Αλ. Μωραϊτίδη. Ξεκίνησε ως συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων, γρήγορα όμως πέρασε στο διήγημα, είδος που ελάμπρυνε. Η βαθιά θρησκευτικότητα, η φυσιολατρία, τα έθιμα και η Σκιαθίτικη διάλεκτος χαρακτηρίζουν το έργο του. Το παρόν βιβλίο περιλαμβάνει 23 αριστουργηματικά διηγήματα της περιόδου 1894 - 1901.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]