Τα μεγάλα έργα του πολιτισμού δεν ανήκουν μόνο στο λαό που τα γέννησε, αλλά σε όλη την ανθρωπότητα. Έτσι, οι Έλληνες που ζούσαν για χίλια χρόνια στην Ινδία (. . .) και ιδίως μετά την αλεξανδρινή περίοδο έφεραν στα βάθη της Ασίας μια αληθινή καλλιτεχνική επανάσταση. Εισήγαγαν στον βουδισμό την ελληνική ανθρωπιστική επίδραση. Ιδίως η βουδιστική τέχνη της ανατολής παρουσιάζει μια εκπληκτική ομοιότητα με ελληνικά στοιχεία, τα οποία αναπτύχθηκαν περαιτέρω και στη βυζαντινή καλλιτεχνική παράδοση. Ένας προσεκτικός παρατηρητής εντυπωσιάζεται και συγκινείται καθώς διαπιστώνει πως η ανάγκη για λύτρωση και υπέρβαση της φθαρτότητας είναι παναθρώπινο φαινόμενο και εκφράζεται με κοινή καλλιτεχνική γλώσσα, παρ’ όλη τη διαφορετική θρησκευτικά νοηματοδότησή της. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
