Οι σκιές, που περιγράφονται στα αφηγήματα του βιβλίου, είναι τα στοιχειά και οι βουρβούλακες του χωριού μας, τα όρνια κι οι νυχτερίδες του σκότους και της πανσέληνου, οι μνήμες κι οι θρύλοι μας που έχουν στοιχειώσει. Είναι το σώμα του χωρικού στην αγκαλιά του ονείρου του, η ψυχή του που λευτερώθηκε από το φως της ημέρας και του μυαλού του. Όταν δύει ο ήλιος, ο στρατός των σκιών καταλαμβάνει τη γη και το είναι μας... Αυτή η αιχμαλωσία του κόσμου μας είναι μια λύτρωση από το φως που τον είχε τυφλώσει. (...) `Ποια είναι, άραγε, η ταυτότητα του αφηγητή (αυτών των κειμένων); ... Εμφανίζεται φορώντας το προσωπείο του εκπροσώπου της κοινότητας του χωριού ... Επιδέξιος τεχνίτης, μετακινείται με άνεση από το ένα είδος στο άλλο, από τη φαρσοκωμωδία στον εφιάλτη και αντιστρόφως... Μην έχοντας τον Θεό του, αναβοσβήνει στα μάτια του αναγνώστη ένα τεράστιο φλας περασμένων δεκαετιών, το οποίο ξετρύπωσε σε κάποιο επαρχιακό παλαιοπωλείο. Ο αναγνώστης νομίζει ότι βρίσκεται στο σκοτάδι, την ώρα που ανάβει μπροστά του το φλας, επειδή τυφλώνεται`. (Από το επίμετρο του Γιάννη Λεοντάρη)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]