Η χειρόγραφη παράδοση έδωσε, μαζί με την Ιλιάδα και την Οδύσσεια, τριάντα τέσσερις ύμνους με το όνομα του μεγάλου επικού, η προέλευση των οποίων είναι δύσκολο να εξακριβωθεί, πρόκειται για τη συλλογή των Ομηρικών Ύμνων, που είναι γραμμένοι σε δακτυλικό εξάμετρο, απομιμούνται το ύφος των ραψωδιών και πολύ συχνά έχουν αυτούσια δάνεια τυπικών ομηρικών εκφράσεων. Με το λεξιλόγιο του έπους υμνούν κάποιον θεό ή αφηγούνται μια ιστορία, ή κάποτε, συνδυάζουν και τα δύο τούτα. [...] Η έρευνα κατέληξε στο ότι πρόκειται για έργα μεταγενέστερα του Ομήρου, συντεθειμένα μάλλον τον 7ο ή τον 6ο π.Χ. αιώνα (και κάποια ακόμα αργότερα). [...] Σε κάθε περίπτωση οι Ομηρικοί ύμνοι είναι ξεχωριστό δείγμα μιας πλούσιας γραμματολογικής παράδοσης και μαζί πηγή για τα ήθη μιας πολύ μακρινής εποχής (ιδίως σχετικά με τη λατρεία, τα μυστήρια και τις συνάξεις πανηγυριστών).

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]