Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Αχιλλέας είναι το σώμα του. Με την πρώτη ματιά αυτό φαίνεται πολύ φυσιολογικό, αφού, όταν ο Αχιλλέας στέκεται, τρέχει, πολεμά τον εχθρό του, κάνει χειραψία με τον φίλο του, αυτά είναι το σύνολο των δραστηριοτήτων του σώματός του. Όταν όμως σκέφτεται, όταν επιθυμεί, όταν είναι χαρούμενος ή δυστυχισμένος, όταν τολμά και φοβάται, όταν αγαπά και εκρήγνυται από θυμό, τα κάνει αυτά το σώμα του ή η ψυχή του;
Ίσως να φανεί παράξενο, αλλά, εάν υποστηρίξουμε την άποψη του Ομήρου και αντιληφθούμε την ψυχή ως τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου, θα πρέπει να απαντήσουμε: ούτε το ένα ούτε το άλλο. Όσο για το σώμα η αρνητική απάντηση υπονοείται και θα επιβεβαιωθεί από την περαιτέρω εξέτασή μας. [...]
Στη συνέχεια, το σώμα που γίνεται `αναίσθητο χώμα`, διασπάται, ενώ η ψυχή-πνεύμα παραμένει ανέπαφη ως εικόνα του σώματος (είδωλο) που μοιάζει με αυτό σε όλα, κατεβαίνει στον Άδη και ζει εκεί τη ζωή μισοκοιμισμένου φαντάσματος. `Όλες οι δυνάμεις επιθυμίας, συναισθήματος και σκέψης εξαφανίστηκαν με τη διάσπαση ενός ανθρώπου στα μέρη που τον αποτελούσαν`...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]