Ο επιγραμματικός λόγος απαντάται σε πλήθος πολιτισμών διάσπαρτων σε όλο τον κόσμο και η ιστορία του χάνεται στα βάθη των αιώνων. Στο βαθμό που δεν αποσκοπεί να γίνει σύνθημα (χωρίς και πάλι αυτό να σημαίνει ότι ένα επίγραμμα που δημιουργήθηκε ή χρησιμοποιήθηκε ως σύνθημα έχασε το ποιητικό του περιεχόμενο μόνο και μόνο γιατί έγινε ή έστω προσπάθησε να γίνει σύνθημα) και δεδομένου ότι η ποίηση τελικά παραμένει ανόρισμη δεν είναι παράλογο να θεωρηθεί ως ποίηση με μία όμως σημαντική παρατήρηση: Ο επιγραμματικός λόγος, ακόμα και αν ο δημιουργός του τον κοινοποίησε επεξεργασμένο σε σχέση με αυτόν που στιγμιαία συνέλαβε και είπε, μεταφέρει αυτούσια αυτή τη στιγμή όσο κανένα άλλο είδος ποίησης - λόγου γενικότερα.

Στο βαθμό που ο διαχωρισμός του Denis Diderot για τη ζωγραφική και την ποίηση (*) δε(ν) μπορεί, τουλάχιστον, να αγνοηθεί, ο επιγραμματικός λόγος, επιχειρεί να καλύψει το κενό και διεκδικεί (και) τον τίτλο ζωγραφικού έργου του δημιουργού εκείνου που ενδέχεται να μην είναι (και) ζωγράφος.

(*)Ένας πίνακας ζωγραφικής, ακόμα και όταν μεταφέρει έντονα τις στιγμές που μόλις προηγήθηκαν όπως και αυτές που πρόκειται να ακολουθήσουν αμέσως μετά, αφορά μία στιγμή, αυτήν που απεικονίζει, σε αντίθεση με ένα ποίημα.

Ιδιαίτερα ευχαριστώ το φίλο, ποιητή και ζωγράφο Πέτρο Γκολίτση για τον πίνακα του ο οποίος κοσμεί το εξώφυλλο του παρόντος βιβλίου.